Poppy’s wereld
Filmrecensie ‘Happy-go-lucky’
Wanneer ben je volwassen? Of moet je altijd kind blijven?
Poppy – eigenlijk Pauline, maar niemand noemt haar zo – is lerares op een basisschool. Ze woont samen met haar vriendin Zoë in een appartement in Noord-Londen. In het weekend gaan ze uit met vriendinnen en raken ze ladderzat (en zijn vervolgens stomvervelend om naar te kijken). Of ze proppen zich met z’n allen in het kleine kanariegele autootje van Zoë en rijden ergens naartoe. Andere activiteiten in Poppy’s leven zijn flamenco- en autorijlessen. Gezien Poppy’s motorische onhandigheid en geringe concentratievermogen beiden geen groot succes.
De manier waarop Poppy de film binnenfietst (op een kinderfiets, met een mandje voorop en slingers eraan) is de manier waarop ze leeft; licht slingerend, verwonderd om zich heen kijkend, zwaaiend en vriendelijk lachend naar iedereen die ze tegenkomt. Alles wat op Poppy’s weg komt, biedt ze het hoofd met een lach en een grap. Een verkoper in een boekwinkel probeert ze tevergeefs een reactie te ontlokken: ‘Leuke muts!’ ‘Druk?’ ‘Heb je je dag niet?’ Ook als de man geen stom woord terugzegt is Poppy in het geheel niet uit het veld geslagen. Tijdens de flamencolessen wekt Poppy de ergenis van de lerares door dwars door de les heen te praten en nog even iets te gaan wegleggen terwijl de les al begonnen is. Maar het meest tenenkrommend zijn de autorijlessen met leraar Scott, een enorme controlfreak met bizarre obsessies. Poppy werkt hem met haar onvoorspelbare acties, grapjes en korte rokjes voortdurend op zijn zenuwen en maakt hem letterlijk en figuurlijk helemaal gek. Zo dat het uiteindelijk zelfs Poppy te gortig wordt en ze de lessen opzegt. Hier lijkt het onverwoestbare optimisme (of is het grenzeloze naïviteit?) van Poppy dan toch een grens te kennen. Op sommige momenten in de film hou je je hart vast voor Poppy, bijvoorbeeld als ze ‘s avonds in een verlaten stukje Londen een gesprek aanknoopt met een dronken zwerver.
Mike Leigh heeft met deze film – die twintig filmprijzen heeft gewonnen, waaronder een Zilveren Beer en een Golden Globe voor de hoofdrolspeelster – een beeld geschetst van hoe je zou kunnen leven. Zoals Poppy; het komt allemaal goed, als je de wereld maar positief tegemoet treedt. Poppy probeert iedereen gelukkig te maken. Dit thema kom je ook tegen in Leigh’s film Another Year. Boeiend is hoe in de film wordt ‘uitgezocht’ of dat werkt. En passant krijgen we ook een paar mooie stukjes Londen mee. De film straalt veel vrolijkheid uit (de grapjes van Poppy, haar fleurige kleding, het bruisende stadsleven, de kinderen op school), maar er zijn evengoed sombere momenten (de flamencolerares die ineens in huilen uitbarst, Scott die stiekem verliefd is op Poppy, een kind op school dat het moeilijk heeft, het zusje van Poppy dat de weg kwijt is).
De vraag van de film is misschien wel de vraag naar volwassenheid. Poppy’s oudere zus Helen vraagt haar wanneer ze het leven nou eens serieus gaat nemen en zich verantwoordelijk gaat gedragen. Maar wanneer ben je volwassen? Als je net zoals Helen een huis, een tuin, een man en een kind hebt? Daar is Poppy nog lang niet en dat lijkt ze prima te vinden.
Comedy drama met Sally Hawkins, Eddie Marsan e.a. regie: Mike Leigh. 118 min.