De strijd van kleine mensen
Filmrecensie ‘La guerre est déclarée’
Het hippe stel Roméo en Juliette genieten van hun ongecompliceerde liefde totdat blijkt dat Adam, hun zoontje van achttien maanden een kwaadaardig gezwel in zijn hoofd heeft. Samen zetten ze alles op alles om deze vijand te verslaan.
Ondanks het zware thema is regiseur Donzelli (een vrouw) er uitstekend in geslaagd om een lichtvoetige film te maken. En dat terwijl het verhaal gebaseerd is op het levensverhaal van Donzelli en haar echtgenoot, beiden hoofdrolspelers in de film. Anderzijds verklaart dat wellicht ook het intense en realistische spel met hier en daar een vleugje zelfspot. Donzelli heeft er voor gekozen om het verhaal zich echt in het ziekenhuis af te laten spelen. Hierdoor kun je je als kijker nog beter identificeren met het benauwde ziekenhuisleven waartoe Roméo en Juliette zijn gedoemd.
HUMOR
Humor en eerlijkheid blijken goede middelen om de ellende het hoofd te bieden. Op de avond voordat Adam geopereerd wordt, liggen Roméo en Juliette samen op een stretcher. Juliette geeft toe dat ze bang is en Roméo vraagt haar waarvoor. Wat serieus begint eindigt in grappige opsommingen waarbij de een de ander probeert te overtreffen met de ultieme angstdroom. De angst wordt verwoord en tegelijk gerelativeerd. De humor zorgt ervoor dat de film nergens sentimenteel wordt – een gevaar dat bij zo’n onderwerp altijd op de loer ligt.
MARATHON
La guerre est déclarée is met veel plezier en toewijding gemaakt en dat spat er van af. Roméo en Juliette hebben een intense relatie met elkaar waarin een knipoog of een warme blik soms genoeg zegt.
Aan het begin van de film zitten de twee geliefden elkaar letterlijk achterna. Na de ziekte van Adam rennen ze samen. Alsof ze trainen voor een marathon, een beeld van de oorlog die ze voeren tegen Adams ziekte. Zoals bij een marathon kost deze strijd hen veel bloed, zweet en tranen en of ze uiteindelijk winnen is nog maar de vraag. In de ogen van de regisseur waarschijnlijk wel, maar de keuze van Donzelli om de ouders uit elkaar te laten gaan terwijl ze juist de liefde tussen die twee wil benadrukken, is voor de kijker onverteerbaar en niet goed te begrijpen.
JOIE DE VIVRE
De film spat van het doek met spelers die rennen, zingen, springen en dansen, sterk ingezoomde beelden en bijpassende muziek. Qua artisticiteit en joie de vivre doet het aan Amelie Poulain denken al kan Donzelli nog veel leren van Jeunet. Amelie Poulain zit qua structuur uitstekend in elkaar; de hele film is in ouderwetse groen- en roodkleuren uitgevoerd, van het begin tot eind speelt accordeonmuziek de hoofdrol, er wordt gebruik gemaakt van een en dezelfde voice-over en de hele film kan absurd genoemd worden, maar wel consequent absurd.
BONTE MIX
Donzelli laat qua eenheid nogal wat steken vallen. Het lijkt of ze niet kon kiezen en daardoor maar alles in haar film heeft gestopt. De film is realistisch maar er is een scene waarin Juliette en Roméo op een verjaardagsfeestje in hun handen klappen en er opeens een taart of iets anders verschijnt. Op zich een aardig grapje maar het past niet bij de rest van de film die gaat over de harde werkelijkheid waarin kinderen ziek worden en het soms zelfs niet overleven. Voor tovertrucjes dus geen plaats. De muziek in de film loopt uiteen van klassiek tot pop. De muziekkeuze, het werk van Elkaim, is op zich goed. Soms lijken de bewegingen van de acteurs wel een choreografie die ineenvloeit met het ritme van de muziek. De liefde voor muziek heeft Donzelli er waarschijnlijk ook toe gebracht om zelfs een compleet duet tussen de twee hoofdspelers in de film op te nemen. Wanneer Roméo het nieuws gehoord heeft van Adam reist hij gelijk naar Juliette toe. Te zien is hoe ze splitscreen een duet zingen over hun liefde voor elkaar. De beelden en het duet zijn mooi maar het is toch een scene die eerder thuishoort in een musical.
KLEINE MENSEN
In de nacht voor de operatie van Adam schrijft Roméo een ontroerende brief aan zijn zoontje. Het was mooi geweest als die brief of bijvoorbeeld een dagboek van Donzelli – dat ze in werkelijkheid ook heeft bijgehouden – als rode draad had gediend. In plaats daarvan heeft Donzelli voor drie verschillende voice-overs gekozen zonder dat hun verschillende functie duidelijk is. Het is de vraag of een voice-over überhaupt nodig was geweest. Laat staan drie voice-overs.
Ondanks een aantal minpunten blijft La guerre est déclarée een knappe prestatie die op realistische en sympathieke wijze de strijd van kleine mensen weergeeft.
Romantische dramafilm met Valérie Donzelli en Jérémie Elkaïm
regie: Valérie Donzelli, scenario: Valérie Donzelli en Jérémie Elkaïm. 100 min.